10 / 17
24
Zabicie Abla
Tycjan
Czwarty rozdział Księgi Rodzaju (Rdz 4) kontynuuje dzieje pierwszych
ludzi. Wygnani z raju Adam i Ewa wydali na świat dwóch synów:
Kaina i Abla; pierwszy z nich był rolnikiem, a drugi pasterzem trzód.
Po jakimś czasie Kain złożył Bogu ofiarę z płodów ziemi, zaś Abel
z tłuszczu baranków. Z nieodgadnionych powodów Bóg przyjął ofiarę
młodszego z braci, znak ciągłości życia, nie spojrzał natomiast na
ofiarę Kaina przypominającą przeklętą ziemię grzechu pierworodnego.
Urażony Kain uległ napadowi zazdrości, który błyskawicznie zakończył
się dramatem: „A gdy byli na polu, Kain rzucił się na swego brata,
Abla, i zabił go” (Rdz 4,8). Kain nie zaznał odtąd ani odpoczynku, ani
spokoju ciała i duszy; był zbiegiem i tułaczem, noszącym na sobie znak
gniewu Bożego –
kainowe piętno,
znamię mordercy. Nie przeszkodziło
mu to jednak w założeniu rodziny i w zbudowaniu pierwszego miasta
w historii ludzkości. Gdy pozostali sami, Adam i Ewa doczekali się
trzeciego syna o imieniu Set. Jego potomkiem będzie kiedyś Noe, który
po potopie zostanie następnie kolejnym przodkiem wszystkich ludzi.
Księga Rodzaju 4,8