7 / 21
13
I.
Z JEROZOLIMY DO TURYNU
O
braz naprawdę wyjątkowy
Sacrosancta Sindon Domini nostri Iesu Christi
to uroczysta na‑
zwa, która w starożytnych dokumentach identyfikuje Ca‑
łun, nie wprowadzając rozróżnienia między obrazem od‑
ciśniętym na płótnie a samym płótnem, które Turyn gości
od roku 1578: starożytna tradycja uważa je za prześcieradło
pogrzebowe, jakie spowijało Chrystusa w niszy grobowej
przed zmartwychwstaniem. Po włosku mówi się o nim, że
jest to
Sindone, Santa Sindone, sacra Sindone, Sudario, Santo
Sudario, santissimo Sudario, Lenzuolo, Tela, Telo
. Po francusku:
Linceul de Turin, Saint‑Suaire
. Po hiszpańsku:
Sabana Santa
. Po
angielsku:
the Holy Shroud
, a po niemiecku
Heiliges Grabtuch
.
Ewangelie synoptyczne św. Mateusza, św. Marka i św.
Łukasza posługują się greckim terminem
sindón
; św. Jan sto‑
suje nazwę
othónia
i
sudárion
. W języku łacińskim brzmi to
sudarium
i
linteamina
.
„Pod wieczór przyszedł zamożny człowiek z Arymatei,
imieniem Józef, który też był uczniem Jezusa. Udał się on do
Piłata i poprosił o ciało Jezusa. Wówczas Piłat kazał je wydać.
Józef zabrał ciało, owinął je w czyste płótno [„sindón”, czy‑
sty całun] i złożył w swoim nowym grobie, który kazał wykuć