Jedność

Egipcjanie

uznawali aloes za roślinę nieśmiertelności. Królowe Nefretete

i Kleopatra przypisywały jej pierwszorzędną rolę w swoich usilnych dąże-

niach do fizycznego piękna. Używały aloesu jako kosmetyku do prze-

mywania oczu i do kąpieli. Aloes uprawiano przy wejściach do piramid

w celu wskazania faraonom drogi wiodącej do ziemi zmarłych, oraz

wzdłuż dróg prowadzących do Doliny królów. Egipcjanie używali alo-

esu również jako środka przeczyszczającego, w połączeniu z innymi

ziołami, jako produktu regenerującego do skóry, jako składnika mikstur

stosowanych w rytuale przebłagalnym i jako składnika substancji do bal-

samowania ciał (na przykład mumii faraona Ramzesa II). Mieszanka na

bazie bitumu, mirry i szafranu, balsamu, aromatycznych olejków i alo-

esu rozsmarowywana była na ciele zmarłego. Tysiące lat później, w IX

wieku n.e., lekarz, Arab syryjski, z pochodzenia chrześcijanin, później

nawrócony na islam, Abu Zakarija Yahja ibn Mesujah, jako pierwszy napi-

sał dzieła o tematyce medycznej w języku arabskim, w których wspo-

mina o aloesie i jego zastosowaniu jako środka chroniącego ciała zmar-

łych przed rozkładem.

Papirus Ebersa

(od imienia jego niemieckiego odkrywcy), pochodzący

z XV wieku p.n.e. i odnaleziony w 1875 roku w grobowcu, zawiera opis

aloesu i jego zastosowanie, a także recepty i wiele nazw leków pochodze-

nia roślinnego, wraz z odpowiednimi przepisami na ich przygotowanie.

Fragment ilustracji przedstawionej na Papirusie Ebersa, ok. 1500 r. p.n.e.